Vakmanschap van le Carré

Fascinerend. George Smiley, de mystiek en de (misplaatste) romantiek van het spionnenbestaan resoneren in mijn achterhoofd sinds ik John Le Carré als prille tiener ontdekte in de bibliotheek. Als mysterieuze helden en gedreven idealisten, schuilend onder een deukhoed of achter een krant, werkend voor het grotere doel. Maar. Nu we het vierde boek van John le Carré (her)lezen, vallen me twee dingen op: Ten eerste: George Smiley speelt zelden de hoofdrol. Hij is meestal slechts in de achtergrond aanwezig, als levende legende uit de oorlogstijd en gepensioneerd spion die toch niet helemaal met pensioen is. Ten tweede: de spionnen in de verhalen van John le Carré hebben dikwijls een soort oprechte naïviteit over zich, die gretig gebruikt wordt door hun oversten en die voor henzelf zelden goed nieuws betekent. Straf toch hoe die - toch niet onbelangrijke - gegevens door de jaren heen helemaal uit mijn leeservaring gewist werden. Enfin. Het boek zelf: vlot geschreven, puik opgebouwd, verrassende en confronterende plot. Dat doe le Carré als de beste, dat zeiden we u al eerder.

Door Gert De Bie