Alle genres


Onze laatste recensies

Song of Susannah -- (Fantasy)
Degelijk, maar niet de beste uit de reeks

De voorlaatste behoort volgens ons niet tot de betere boeken uit de Donkere Toren reeks, maar niettemin hebben we hem gretig verslonden. Als het paard de stal ruikt...

We herinneren ons een vlot begin; onze innige band met de personages na zoveel avonturen en vooral na het straffe 'Wolves of the Calla' zal daar zeker voor iets tussen gezeten hebben. Song of Susannah start in diezelfde sfeer, wordt relatief verrassend op gang getrokken en de verhaallijn van de scherpschutter en zijn posse heeft natuurlijk nog steeds voldoende spanningsboog om ons aan het boek gekluisterd te houden.
Helaas herinneren we ons ook een plotlijn waar we maar geen grip op kregen ook al kregen we er van de auteur behoorlijk wat uitleg over. We herinneren ons bovendien dat King naar metafictie grijpt, dat behoorlijk goed doet (al vonden we het wat voorspelbaar) maar dan uiteindelijk toch nog met een flinke verrassing voor de dag kwam.

Over de hele lijn blijft The Dark Tower een straffe reeks, met soms maffe, soms verrassende en dikwijls spannende plotlijnen die zelden voorspelbaar of voor de hand liggend zijn.
Dus zonder aarzelen op naar dat laatste deel. We zijn benieuwd hoe en of Stephen King de losse eindjes aan elkaar knoopt en hoe, of en wanneer Roland de Donkere Toren vindt.

editor

Door Gert De Bie sinds 9 dagen

Avonturen van de dappere ridster -- (Jeugdboeken)
Grappig (voor)leesboek met een knipoog

Ooit al van een ridster gehoord? Een ridster op een stalen ros, met harnas, zwaard én een GSM? Neen? Dan is het hoog tijd om in dit heerlijke boek kennis te maken met ‘de dappere ridster’: avontuurlijk, onbevreesd en heldhaftig. Ze fietst vol vaart en plezier doorheen 11 verhalen waarin ze een ontsnapte leeuw terug naar de dierentuin brengt, een gestolen schilderij vindt, een handtasdief bij de lurven vat of een loslopend standbeeld terug op z’n sokkel zet.
Met bruisende taal, grappige wendingen, verfrissende personages en weerkerende uitspraken van de ridster tovert Janneke Schotveld een modern sprookjesboek uit haar hoed. Zoals het een echt sprookje betaamt, eindigt elk verhaal met eenzelfde zin: ‘Ze steeg weer op de fiets en ging op pad. Want een ridster heeft altijd wat te doen’. Het prikkelt de goesting om in het volgende avontuur van deze heldin te duiken. Milja Praagman zorgde voor de uitstekende illustraties die de verhalen verrijken.
Het boek zit boordevol diversiteit en gaat in tegen stereotypen: een vrouwelijke ridder, een homoseksuele bakker, een prins met een andere huidskleur, een angstige man, ... een verademing in jeugdboekenland!
Op zoek naar een grappig (voorlees)boek met een knipoog? Dan is ‘de dappere ridster’ prima spek voor je bek!

editor

Door Liesbeth Devriendt sinds 9 dagen

Honderd uur nacht -- (Jeugdboeken)
Bijzondere ontmoetingen en opwindende avonturen!

Toen orkaan Sandy in de herfst van 2012 de Verenigde Staten trof, woonde schrijfster Anna Woltz in New York. Dagenlang zwierf ze door Manhattan op zoek naar warmte, eten en stopcontacten. ‘Toen het licht weer aan ging’, begon ze aan dit boek: Honderd uur nacht. Haar eigen avontuur in New York gebruikte ze als inspiratie voor deze filmische en spannende jeugdroman over vier bijzondere jongeren die zich samen voorbereiden op de storm van hun leven.

Het 14-jarige meisje Emilia December de Wit ontdekt iets schokkends over haar vader, een schooldirecteur. Zonder dat iemand het weet, vliegt ze in haar eentje naar New York om haar familie en de school in Nederland te ontvluchten. In New York blijkt de kamer die ze gehuurd heeft niet te bestaan. Ze dwaalt alleen rond in de grote stad op zoek naar onderdak. Die vindt ze bij Seth en zijn zusje Abby. Als orkaan Sandy richting New York dendert, komt ook de knappe overbuur Jim in hun ‘orkaanasiel’ wonen. Terwijl de storm buiten raast, probeert Emilia om te gaan met haar eigen storm.

De korte inhoud lijkt misschien wat gekunsteld, maar het plaatje klopt en het boek sleept je mee als een razende orkaan: de verhaallijnen vloeien moeiteloos in elkaar en de spanningsboog staat strak. Beetje bij beetje kom je te weten wat er in Nederland met de vader van Emilia - een eigenzinnig meisje dat last heeft van smetvrees - gebeurde en waarom Emilia haar omgeving ontvluchtte. Ook maak je kennis met de vijftienjarige Seth en zijn dappere negenjarige zusje Abby die hun vader verloren en met schoolverlater Jim, die lijkt op een filmster en die gekwetst is aan zijn hand. Al die kleine levens komen samen in dé stad der steden tegen de achtergrond van de storm Sandy. Die zet het leven helemaal op z’n kop zet en dwint de inwoners om back to basic (zonder elektriciteit, zonder internet…) op elkaar terug te vallen.

Al een hele tijd ben ik fan van de wervelende schrijfstijl van Anna Woltz. Bijzondere ontmoetingen die de aanleiding voor opwindende avonturen zijn haar handelsmerk. Ook de andere boeken van Woltz (Gips, Alaska, De tunnel, Mijn bijzonder rare week met Tess…) zijn één voor één aanraders. Het is jeugdliteratuur van de beste soort.

12+


editor

Door Liesbeth Devriendt sinds 9 dagen

Wolves of the Calla -- (Fantasy)
Verslavend :-)

Zo, de zesde en meest lijvige titel uit de Donkere Toren-reeks is achter de kiezen (The Wind Through the Keyhole lazen we tussendoor, vandaar dat nr5 onze 6de titel is).

Weer weet Stephen King ons helemaal mee te krijgen in de avonturen van scherpschutter Roland en zijn posse (ka-tet) bestaande uit Jake, Sussanah & Eddie en hun queeste op zoek naar de Donkere Toren.
Bij aanvang waren we weer wat kritisch, maar het vakmanschap van King valt niet te ontkennen: vlotte stijl, strakke spanningsboog en moeiteloos verschillende verhaallijnen door elkaar weven: daarin herkent men de hand van de meester.

Links en rechts dachten we: moet het nu zo uitgebreid, maar is dat dan uiteindelijk niet net het doel van een reeks? Blijven boeien en de lezer zo lang mogelijk in het opgezette universum laten vertoeven?
't Heeft wat verslavends op de duur. En er resten ons nog maar 2 episodes :)

editor

Door Gert De Bie sinds 23 dagen

Weersverwachting -- (Vertaald)
Herkenbaar, prikkelend en bijzonder

Net als in 'Verbroken beloftes', waarin de twijfels en onzekerheden die het leven van een jonge moeder en echtgenote binnensluipen de toon voeren, is in 'Weersverwachting' de pittige, speelse pen van Jenny Offill een genot om te lezen.
Dat ze met weinig literaire conventies rekening houdt, is enerzijds wat wennen, maar geeft anderzijds veel zuurstof aan de lezer en het verhaal. Net die stijlkeuze én haar gevoel voor humor zorgen ervoor dat Offill heftige thema's en onderwerpen kan aansnijden zonder dat de lezer helemaal uit balans geraakt of het gewicht mee moet dragen.
In een fragmentarische stijl, vol rake zinnen, uitdagende gedachtes en prikkelende uitspraken takkelt Offill in Weersverwachting zowel grote maatschappelijke problemen als de klimaatcrisis en de politieke instabiliteit van Amerika, als de besognes van haar gezins- en familieleven. Dat maakt van Weersverwachting een bijzonder boek, waarbij het zoeken naar houvast voor lezer en hoofdpersonage soms gelijk loopt.

Jenny Offill heeft een aandoenlijke openheid en eerlijkheid heeft geen schroom om zichzelf (haar hoofdpersonage) in vraag te stellen. Ze is even kritisch voor haar omgeving als voor zichzelf en durft een inkijk in haar bestaan te geven die de lezer deugd doet: herkenbaar of begrijpelijk, aannemelijk en voelbaar. Er lijkt iets van thuiskomen in de romans van Offill te zitten en dat zalft een lezer.

Nog meer lekkers over 'Weersverwachting' op de  2 mei editie van Tussen de letters ;)

editor

Door Gert De Bie sinds 1 maanden en 10 dagen

De 3 bestaat niet -- (Non-fictie)
Amusant maar ook wat pedant.

Amusant.

De 'terloops'-reeks van uitgeverij Van Oorschot is mooi uitgegeven en een heerlijk concept: schrijvers schrijven over een wandeling die voor hen van betekenis is en Van Oorschot maakt er kleine, fijne hebbedingetjes van.

Gerbrand Bakker beschrijft zo een route in de buurt van zijn woning in de Eiffel, die hij hoogst persoonlijk opnieuw zal bewegwijzeren. Bakker heeft een vlotte pen, speelt met de lezer en de opdracht en schrijft zo een amusant boekje.

Maar er zit ook wat pedanterie in Gerbrand Bakkers houding en de humor die hij gebruikt, vinden we soms een beetje vilein.
Eenvoudig gesteld: graag gelezen, maar Gerbrand Bakkers werk stijgt niet op mijn te lezen lijst.

editor

Door sinds 1 maanden en 13 dagen

Wayward Pines #1: Pines -- (Thriller)
Genadeloos snel, beklemmend én verrassend!

Je kan alleen maar onder de indruk zijn van de manier waarop Blake Crouch je in zijn verhaal weet te trekken, van de genadeloze snelheid waarmee hij zijn plot er doorjaagt, van die plot zelf en van de manier waarop hij schaamteloos je hartslag, zenuwen én brein bespeeld.

De rest zijn details.

In boek 1 van de Wayward Pines trilogie ontwaakt agent Ethan Burke volledig gedesoriënteerd en met hoofdpijn aan de oever van de enige rivier die door het afgelegen dorpje Wayward Pines stroomt. Het begint hem te dagen dat hij naar het dorp gestuurd werd om uit te vissen wat er met 2 van zijn collega's gebeurde, die er enige tijd voordien verdwenen. Burke is zelf zwaargewond, uitgeput en kan zichzelf niet identificeren, maar denkt toch vooral dat er met het dorp en zijn bewoners iets mis is.

Met dat uitgangspunt sleurt Blake Crouch je zonder dralen mee in een razend spannende trip vol actie, twijfels, mysterie en beklemming. Opnieuw wist hij me - ondanks de vele plotwendingen onderweg - op het einde flink te verrassen. Opnieuw hield hij me een boek lang aan zijn pen gekluisterd. Dat er dan links en rechts enkele momenten waren die ik een klein beetje bij de haren getrokken vond, of die ik nodeloos heftig ervaarde, vergeef ik hem graag. De kans dat we boek 2 en 3 van deze trilogie ook zullen lezen? 100% me dunkt.

editor

Door Gert De Bie sinds 1 maanden en 14 dagen

Hoe wegen wandelaars vinden -- (Essay)
Mooie gedachtes, niet helemaal vastgepind.

Franco Michieli wandelt en trekt graag door de natuur (pittige tochten en lange trajecten) en doet dat regelmatig sinds zijn jeugdjaren. Dat hij in de Alpen woont, zorgt meteen ook voor een dankbare context, plaats genoeg om te oefenen.

Sinds kort volbrengt hij zijn tochten zonder enig hulpmiddel om zich te navigeren, hij neemt zelfs geen kaart mee. De ervaringen die zo'n toch met zich meebrengt, daarover schreef hij het aangename 'Hoe wegen wandelaars vinden - het plezier van verdwalen'.

De twee dingen die Michieli te vertellen heeft, zijn meteen in de titel vervat. 'Het plezier van verdwalen' weet hij raak te treffen en dat herkennen we zelf ook: hoe bereid zijn om van de route af te wijken, of zelfs even verloren te lopen, soms mooie, verrassende en nieuwe dingen met zich meebrengt.

Wat Michieli ook wil vertellen - maar veel moeilijker in woorden te vatten is - is dat hij er van overtuigd is dat 'wegen wandelaars vinden', als die bereid zijn zich aan het landschap over te geven en doordacht hun route bewandelen.
Een boeiende gedachte, waar we ook  wel iets voor voelen, en die Michieli 100 bladzijden lang probeert te staven en verwoorden.
Soms scheert hij er rakelings langs, soms gaat hij net uit de bocht, soms geef hij een goeie voorzet, maar helemaal raak is het nooit. Een stuk van het antwoord ligt vervat in geschiedenis, een stukje in ervaring, een stukje in mystiek en een stukje in geloof. We staan er allemaal voor open en zijn er zelfs van overtuigd dat Michieli niet eens ongelijk heeft, maar die overtuiging komt eerder uit een gedeeld geloof dat een gedeelde leeservaring. Prima tussendoortje, dat wel!

editor

Door Gert De Bie sinds 1 maanden en 17 dagen

Milarepa ; Meneer Ibrahim en de bloemen van de Koran ; Oscar en oma Rozerood -- (Vertaald)
Puntgaaf pareltje

Meneer Ibrahim en de bloemen van de koran is een puntgaaf pareltje met verrassend veel vaart, prikkelende passages en wijze, goedgeschreven zinnen.

Dat het boekje levenslessen bevat, iets wat zowel de titel als de aanprijzingen niet onder stoelen of banken steken, maakt me als lezer bij voorbaat al nerveus: ik wil die lessen wel, maar gooi ze aub niet te expliciet in mijn gezicht of pretendeer niet dat je de waarheid in pacht hebt; maar daar komt dit boekje prima mee weg. Bovendien is het ook simpelweg heerlijk meeslepende en ontspannende literatuur.

Eric-Emmanuel Schmitt weet met de openingspassage al meteen te verrassen en maakt ook de houding van zijn personages niet te voorspelbaar of te evident. Bovendien zorgt een zich snel ontwikkelende verhaallijn en zijn spaarzame, doordachte omspringen met moraal voor een goed evenwicht. Doe daar nog de literaire kwaliteiten van de auteur bovenop en je hebt een heerlijke novelle waar alles prima in balans zit. Lees en herlees voer. Uw best bestede uurtje van de dag. 

editor

Door Gert De Bie sinds 1 maanden en 18 dagen

Snow crash -- (Sci-fi)
Doordacht en flitsend!

William Gibson omschrijft Snow Crash als 'Fast-forward free-style mall mythology for the 21st centruy' en die omschrijving blijft zo aan ons brein kleven, dat we ze hier even gewoon mee overnemen.

In Snow Crash volgen we hacker Hiro, pizza-leverancier en de beste zwaardvechter ter wereld, en skatend koerier Y.T.: 15 jaar, grofgebekt en van geen kleintje vervaart. Ze ontmoeten elkaar nadat er in de wetteloze, staatloze toekomst een virus opduikt, Snow Crash genaamd, dat zowel in het Metaverse (de overtreffende stap van het internet) softwarematig slachtoffers maakt als in de echte wereld. Waarom en hoe die twee met elkaar verbonden zijn, is de kern van wat Snow Crash meer maakt dan een vlot geschreven, razendsnelle en met actie volgestouwde scifi-roman.

Neal Stephenson weeft een uitgebreid web vol heerlijk coole personages, grappige scènes en flitsende dialogen waaruit zijn plot langzaam naar voren komt en stopt Snow Crash daarnaast vol met visies over het ontstaan van taal en de maatschappij, de banden tussen religie en taal en de gelijkenissen tussen de echte en de virtuele wereld.

Dat maakt van Snow Crash een vlot lezend, doordacht en toch flitsend boek. Geen ultieme geslaagde missie, daarvoor leken sommige analogieën toch net iets te ver gezocht, maar meer dan voldoende doordacht en uitgewerkt: aan de leeservaring doet dat absoluut niets af. Een avondje discuteren over de ideeën en mythologie die Stephenson achter zijn verhaal steekt, lijkt me garant te staan voor amusement overgoten met een filosofisch sausje!

editor

Door Gert De Bie sinds 1 maanden en 19 dagen