U wist inmiddels al dat we fan zijn van Kae Tempest. Daar doen we nu nog een schepje bovenop.
Essay

In dit essay - geschreven tijdens de eerste Covid-19 golf - gaat Tempest op zoek naar de essentie van creativiteit en de zin daarvan in hun en ons leven. Hoe gedetailleerder zij naar zichzelf kijken en hoe eerlijker ze dat beschrijven, hoe universeler hun boodschap; schrijven ze zelf en daar raken ze meteen nagels met koppen. De strijd die Tempest al hun hele leven met zichzelf leveren, is erg herkenbaar. Wat zij daar uit leren en hoe ze dat proberen waar te maken is universeel en helder onder woorden gebracht. Tempest wil niet meer overtuigen, maar gewoon connectie maken. Mensen voelen, aanvoelen, begrijpen en mededogen tonen. Hoewel creativiteit en hun leven als muzikante en woordenaar de rode draad lijken te vormen, gaat het essay over de kunst van het leven. Met vallen. Hard vallen. En weer opstaan. Sommige hoofdstukken smaken naar 'De meeste mensen deugen' van Rutger Bregman en andere weer naar 'This is water' van David Foster Wallace. Maar heel het boek is een prachtig pleidooi om oprecht te leven en oprecht te zijn ten midden van je omgeving. Een pleidooi om bewust te zijn en mededogen te hebben met jezelf. Geen eisen, geen verplichtingen. Wel de oprechte vraag om het te proberen, steeds opnieuw. Want connectie maken met je omgeving, staat je toe connectie te maken met jezelf. Helder verwoord, krachtig uitgewerkt, nergens pedant of belerend en steeds met oog voor falen en het recht daarop. En niet half zo zweverig als mijn laatste zin van de vorige alinea leek. :) waarvoor excuus. Als ik leerkracht Engels was, wist ik wat mijn leerlingen de komende jaren te lezen kregen. Schoon. Heel schoon.

Door Gert De Bie vandaag