Goed tot meer dan goed, daar zijn we nog niet helemaal rond mee.
Sci-fi

Slow River ruikt een beetje naar cyberpunk, proeft naar Shakespeariaans drama en heeft het ongemakkelijke sfeertje van dystopische fictie over zich. Toch is het vooral een goed uitgewerkt en ietwat ontwrichtend familiedrama, dat misschien door bovenstaande omkadering ietwat aan kracht in boet. Anderzijds brengt het een thema tot bij een lezerspubliek dat daar anders misschien niet mee in aanraking komt.

Lore Van der Oest is dochter van zowat de rijkste familie op aarde, die fortuin maakt door een monopolie op waterzuivering uit te baten/buiten. Nadat ze ontvoerd en mishandeld wordt, weet ze te ontsnappen en belandt ze naakt en identiteitsloos op straat. Een ietwat sociopatische kleine criminele Spanner ontfermt zich over haar, waarna Lore op zoek gaat naar wie ze is en wie ze wil zijn. Terwijl ze zichzelf niet opnieuw wil verliezen in een rol die ze niet wil, probeert ze in het reine te komen met haar verleden en de rol van haar familie daarin.

Nicola Griffith weet een aantal boeiende plots te verweven, waardoor je als lezer niet met open ogen op een herkenbaar einde afstormt en schrijft met een vlotte en meeslepende pen. De traumatische thematiek die zich rondom Lore ontspant is zo ook verteerbaar en verrassend sterkt uitgewerkt. Anderzijds duurt het even voor die tragiek daarvan helemaal tot de lezer doordringt, door de andere plot- en nevenplotlijnen. Goed tot meer dan goed, daar moeten we nog even over nadenken.

Door Gert De Bie vandaag