Prima leesvoer!
Sci-fi

In Deathworld doet Harry Harrison waar hij goed in is: een eenzame protagonist het universum in sturen, hem laten kennis maken met compleet vreemde culturen en laten opboksen tegen onbegrip, levensbedreigende situaties en vreemde gewoontes.
Harrison doet dat in een vlotte schrijfstijl, met veel actie, vleugjes wetenschap en een fijne spanningsboog overgoten met een sausje van maatschappelijk relevantie contrasten of ideeën.

Jason dinAlt is een professioneel gokker die bij aanvang een voorstel krijgt dat hij niet kan weigeren: de mysterieuze heer Kerk van de planeet Pyrrus is bereid hem een gigantische bedrag te geven dat hij al gokkend moet vertienvoudigen om de planeet uit de nood te helpen. dinAlt slaagt in zijn opdracht en besluit mee naar de planeet Pyrrus te reizen, het begin van avontuur, spanning, verrassing en een meeslepend driedelig epos.

Prima leesvoer, met net voldoende inhoudelijke onderbouwing.

In deel 2 van de Deathworld-reeks (we lezen vergeelde pockets uit de jaren '70, hoewel er een gebundelde editie verscheen in 2019) wordt Jason dinAlt, inmiddels ingeburgerd op de planeet Pyrrus, ontvoerd door Mikah, een religieus fanaticus die hem voor het gerecht wil brengen.

In een poging daaraan te ontsnappen, laat Jason hun ruimteschip neerstorten op een planeet die na kolonisatie degenereerde en waar een soort middeleeuwse bikkelharde overlevingscultuur heerst, opgedeeld in verschillende clans.

De rigide houding van Mikah en de al even rigide cultuur op de planeet, zorgen voor boeiende inhoudelijke contrasten en geven deel 2 een sterkere inhoudelijke basis dan deel 1. Pittige discussie en visieverschillen maken het boek ook 60 jaar na publicatie nog behoorlijk relevant.

Verder speelt Harrison weer moeiteloos met actie, spanning en humor om er een compulsief leesbaar boekje van te maken.

Recensie deel 3 volgt.

Door Gert De Bie vandaag