Hoe het verleden het heden kaapt.
Nederlandstalig

Een prachtige roman over de valkuilen van de herinnering. Twee zussen, de één een oude zigeunerin, de ander weduwe van een statige diplomaat, brengen noodgedwongen een zomer met elkaar door en worden zo geconfronteerd met de herinnering aan hun moeder en haar thuisland; Argentinië. In het eerste deel van het boek worden we terug gecatapulteerd naar het Argentinië van de vorige eeuw: uitgestrekte landerijen en vuilnisbelten zo hoog als de Andes, walgelijke dictators en amateuristische guerrilla's. Haasse speelt moeiteloos met verwijzingen naar Argentijnse cultuur en geschiedenis waardoor mijn zoekgeschiedenis intussen vol staat met Spaanse woorden. Ook al zal ik die snel weer vergeten, dat maakt het niet minder heerlijk. Haasse verwacht wat van haar lezer: zoek zelf maar uit wat die Spaanse frases betekenen, zoek zelf maar uit wat Montoneros of Mestizo eigenlijk is en zoek zelf maar uit hoe dat verleden van die twee zussen precies in elkaar zit. Maar, net op het moment dat je denkt dat je klassieke Proust spin-off aan het lezen bent, ontplooit dit boek zich tot een heel ander beestje. De verhalen over het verre Argentinië scheppen immers een verhelderend contrast met de hypocriete dorpssfeer van het wijkje waar het ouderlijk huis van de twee zussen zich bevindt. Dit is geen roman over het reconstrueren van het verleden, maar over de manier waarop het verleden het heden kaapt. De komst van de zussen maakt iets los bij de dorpsbewoners, ze worden geconfronteerd met de saaiheid van hun eigen leven, met de geslotenheid van hun eigen gedachtegoed. Sommigen rukken zich los van hun polderbestaan, anderen trekken zich terug in de schaduwen en construeren hun eigen verleden door middel van buurtroddels en vooroordelen. Bon, soms pijnlijk herkenbaar voor dorpsbewoners.

Door vandaag