Knap opgebouwd, prachtig slot.
Vertaald

Een essayistisch autobiografietje? Een biografische cultuurgeschiedenis? Moeilijk te typeren, Vuurtorenberichten, al lijkt refereren aan Valeria Luiselli's Valse Papieren het meest evident. In Vuurtorenberichten koppelt Jazmina Barrera haar fascinatie voor vuurtorens aan persoonlijke gedachtes, culturele referenties of Moby Dick-achtige uitweidingen over eigenschappen ervan. De mens in mij vindt dat erg fascinerend, de lezer in mij meestal niet eenvoudig. Toen Barrera over een vuurtoren aan het eind van de Hudson vertelde dat Antonio Munoz Molina ernaar verwees als "de vuurtoren aan het eind van de Hudson" proefde ik geen vleugje ironie en wanneer Barrera wat later smalend over mosselen eten deed, meende ik er de brui aan te geven. (dat had niet eerlijk geweest, maar lezen is nu eenmaal ook een emotionele bezigheid) Blij dat ik dat niet gedaan heb. Heel het boek lang legt Barrera leuke verbanden, wijst ze speels op treffende referenties en neemt je als lezer steeds dieper mee in haar fascinatie voor vuurtorens, wat die voor haar persoonlijk betekenen en hoe en waarom ze daar in opgaat. Met 2 bloedmooie pagina's over Jonathan Franzen en David Foster Wallace had ze me weer helemaal voor zich teruggewonnen en wanneer ze op het eind van dat hoofdstuk vertelt waarom ze moet stoppen met vuurtorens bezoeken, greep ze me helemaal bij de keel. De verandering in stijl en toon die ze in haar laatste hoofdstuk (toch weer een vuurtorenbezoek!) aanslaat, laat je als lezer dieper in haar ziel kijken en brengt nog enkele prachtige ontboezemingen mee over heimwee naar het heden en ervaringen op papier die soms dichterbij lijken dan haar eigen ervaringen. Graag en vlot gelezen. Lang getwijfeld aan die vijfde ster, maar daar hebben de laatste 20 pagina's met verve verandering in gebracht.

Door vandaag