Een schoon literair podium voor wat we niet altijd zien.
Nederlandstalig

Als we op een winteravond met de trein reizen en uit het raam de duisternis in staren, dwalen onze gedachten af bij elk verlicht raam in elke gepasseerde achtergevel. Al die gestolen blikken op levens die we niet kennen, fascineren ons dan vaak meer dan het boek dat ongelezen opengeslagen op onze schoot blijft liggen.
Maar hadden we 'Iemand moest het doen' op de trein gelezen, het had een ongelijke strijd gebleken: de blikken die Sanne Huysmans ons gunt op de levens achter de gevels van de Kapelstraat zijn immers lyrischer beschreven en schoner uitgewerkt dan die snelle, ietwat voyeuristische blikken vanuit een passerende trein.

En treffend is wie we achter die gevels vinden, want die kennen we allemaal: het is een nonkel of een tante, een oudere broer, het meisje waar we in de klas verliefd op werden, je eigenzinnige vader, je oma of diegene die je elke ochtend in de spiegel ziet. Ze wonen er allemaal, in de Kapelstraat, en heten Pol, Marie, Kevin, Lut, Bert of Imke.

In schone zinnen, met een opmerkzame blik en zonder enige vooringenomenheid, laat Sanne hun levens de revue passeren. Beginnend toen de straat nog een onverhard zandpad was met enkele boerderijen, lezen we via water-, elektriciteit- en internetaansluitingen hoe ook de Kapelstraat de 21ste eeuw wordt ingeloodst en hoe dat voor de ene bewoner een zegen is terwijl de andere zich onwennig blijft verzetten.

De levens en de werelden die Sanne Huysmans schetst zijn herkenbaar maar krijgen zelden een (literair) podium: het zijn de levens die iemand moest leiden: levens ten dienste van een ander, van een gemeenschap, ten dienst van een idee of van een vage droom. Levens die soms onzichtbaar zijn maar die de kern van ons sociale weefsel uitmaken.

Soms tussen de lijnen door, soms in raak geplaatste zinnen of in haast achteloos neergeschreven handelingen zoeken we samen naar wat ons bindt of onderscheidt, naar de dingen die onze wereld bepalen, hoewel we er dikwijls pas oog voor hebben als we ze kunnen benoemen.

Daarin zit veel schoonheid vervat: in de blik van een notelaar op ons menselijk handelen, in de minzame blik van een oudere man op zijn buren of in de melancholische blik van een vrouw op een verloren droom. Maar evenzeer in het gras, de klimop en de Nete, in stukjes zalm en bordjes voor een fietszoektocht. Zoveel schoonheid voor wie ze wil zien of de wereld erachter erkend.
Maar het leven is niet alleen schoonheid: er is de stroeve koppigheid van de eenzaat, er is oorlog, ziekte en vergetelheid en er is drama. In een zinderend slot krijgt ook de Kapelstraat zijn deel.

Maar schoonheid dus ook. Veel schoonheid voor wie ze wil lezen, want de pen van Sanne Huysmans en de zinnen die er uitrollen maken van Iemand moest het doen helemaal een feest.

Door Gert De Bie vandaag