€ 19,45
Tekst achterflap
'De blinde uil' is een van de grootste Perzische meesterwerken van de moderne tijd van een weergaloos schrijver die lange tijd tegen zijn innerlijke demonen moest vechten en te jong overleed. Dertig jaar geleden verscheen De blinde uil (1937) voor het eerst rechtstreeks uit het Perzisch vertaald in het Nederlands, in een vertaling van Gert J.J. de Vries. Tachtig jaar geleden werd de roman daarnaast voor het eerst gepubliceerd, reden genoeg voor een heruitgave. In de roman probeert de verteller zijn waanzin te bezweren door die op schrift te stellen en zo te analyseren, en zich te verzoenen met zijn onafwendbare, naderende dood. Hij neemt de lezer bij de hand en toont zijn innerlijke wereld en leven, wat buitengewoon krachtige, directe literatuur oplevert, die een brok in de keel doet ontstaan.
'Er is slechts één angst die me bezighoudt en dat is dat ik morgen zou sterven zonder mezelf te hebben gekend. In de loop van mijn leven heb ik gemerkt dat er een immense kloof bestaat die mij van mijn medemensen scheidt. En ik heb bovendien geleerd dat men zo zwijgzaam mogelijk door het leven dient te gaan en zijn gedachten zo veel mogelijk voor zichzelf dient te houden. Ik heb nu weliswaar het besluit genomen om over mezelf te schrijven. Maar daarmee beoog ik uitsluitend mezelf kenbaar te maken aan mijn schaduw - die schaduw op de muur.'
Uit: 'De blinde uil'
Sadegh Hedayat (1903, Teheran) werd in een hoogopgeleide, aristocratische familie geboren, waardoor hij toegang had tot goed onderwijs. Hij kwam in contact met de Franse literatuur door naar een katholieke school te gaan. Samen met een aantal andere studenten ontving hij in 1925 na de middelbare school een beurs om in Europa te studeren. In eerste instantie kwam hij in Gent terecht voor een ingenieursstudie, maar dat was slechts van korte duur. Hij probeerde het nog een aantal keer aan andere instituten - het vakgebied was immers voor voorwaarde verbonden aan zijn studiebeurs - maar uiteindelijk kreeg hij toch toestemming om Franse letterkunde te studeren. Hij schreef tijdens zijn verblijf meerdere essays, onder andere over vegetarisme en een aanklacht over wreedheid tegen dieren - hij was sinds jonge leeftijd om principiële redenen vegetariër - maar zijn bekendste werk, 'De blinde uil', publiceerde hij later pas tijdens een verblijf in Bombay. Hedayat leed aan depressies en in 1951 pleegde hij zelfmoord in Parijs. Hij ligt begraven op Père Lachaise.
Beschrijving
'De blinde uil' is een van de grootste Perzische meesterwerken van de moderne tijd van een weergaloos schrijver die lange tijd tegen zijn innerlijke demonen moest vechten en te jong overleed. Dertig jaar geleden verscheen De blinde uil (1937) voor het eerst rechtstreeks uit het Perzisch vertaald in het Nederlands, in een vertaling van Gert J.J. de Vries. Tachtig jaar geleden werd de roman daarnaast voor het eerst gepubliceerd, reden genoeg voor een heruitgave. In de roman probeert de verteller zijn waanzin te bezweren door die op schrift te stellen en zo te analyseren, en zich te verzoenen met zijn onafwendbare, naderende dood. Hij neemt de lezer bij de hand en toont zijn innerlijke wereld en leven, wat buitengewoon krachtige, directe literatuur oplevert, die een brok in de keel doet ontstaan.
'Er is slechts één angst die me bezighoudt en dat is dat ik morgen zou sterven zonder mezelf te hebben gekend. In de loop van mijn leven heb ik gemerkt dat er een immense kloof bestaat die mij van mijn medemensen scheidt. En ik heb bovendien geleerd dat men zo zwijgzaam mogelijk door het leven dient te gaan en zijn gedachten zo veel mogelijk voor zichzelf dient te houden. Ik heb nu weliswaar het besluit genomen om over mezelf te schrijven. Maar daarmee beoog ik uitsluitend mezelf kenbaar te maken aan mijn schaduw - die schaduw op de muur.'
Uit: 'De blinde uil'
Sadegh Hedayat (1903, Teheran) werd in een hoogopgeleide, aristocratische familie geboren, waardoor hij toegang had tot goed onderwijs. Hij kwam in contact met de Franse literatuur door naar een katholieke school te gaan. Samen met een aantal andere studenten ontving hij in 1925 na de middelbare school een beurs om in Europa te studeren. In eerste instantie kwam hij in Gent terecht voor een ingenieursstudie, maar dat was slechts van korte duur. Hij probeerde het nog een aantal keer aan andere instituten - het vakgebied was immers voor voorwaarde verbonden aan zijn studiebeurs - maar uiteindelijk kreeg hij toch toestemming om Franse letterkunde te studeren. Hij schreef tijdens zijn verblijf meerdere essays, onder andere over vegetarisme en een aanklacht over wreedheid tegen dieren - hij was sinds jonge leeftijd om principiële redenen vegetariër - maar zijn bekendste werk, 'De blinde uil', publiceerde hij later pas tijdens een verblijf in Bombay. Hedayat leed aan depressies en in 1951 pleegde hij zelfmoord in Parijs. Hij ligt begraven op Père Lachaise.
Details
| EAN : | 9789491921391 |
| Uitgever : | Uitgeverij Jurgen Maas |
| Vertaler : | Gert J.J. de Vries |
| Publicatie datum : | 19-01-2018 |
| Uitvoering : | Hardback |
| Taal/Talen : | Nederlands |
| Hoogte : | 218 mm |
| Breedte : | 142 mm |
| Dikte : | 20 mm |
| Gewicht : | 315 gr |
| Status : | Bestelbaar |
| Aantal pagina's : | 133 |
Straf boek, dat zich ongetwijfeld dikwijls laat herlezen.
Een cultboek/klassieker die in 1937 in Iran verscheen en onder boekhandelaars heel wat weerklank vond toen uitgeverij Jurgen Maas in 2018 een nieuwe Nederlandse vertaling op de markt bracht.
We namen ons al langer voor hem te lezen, maar het bleek nodig te zijn 'De blinde uil' op het programma van 'Tussen de letters' te zetten om effectief aan het lezen te slaan.
De sfeer in de belevingswereld van het hoofdpersonage heeft weerklank van Werther uit Goethes klassieker: zijn leven wordt gedomineerd door een onmogelijke liefde en een existentiële crisis. In De blinde uil komt er echter nog een flinke portie opium bij kijken.
Het boek groeit na lezing meer in onze achting dan tijdens, wat me toch altijd een goed teken lijkt: het heeft dan duidelijk een stempel gedrukt en zijn sporen achter gelaten.
Hedayat bouwt geen heldere verhaallijn uit, maar geeft de belevingswereld van zijn lijdende hoofdpersonage knap weer en speelt op een knappe manier met herhaling, die je als lezer soms houvast biedt, dan weer net doet twijfelen of op het verkeerde been zet.
De flinke portie weltschermz die meegedragen wordt, doet ons denken dat we hier als 18-jarige lezer wel eens mee gedweept konden hebben. Nu denken we soms: gast, stel u niet aan :), zonder daarom ook maar minder geboeid of minder empathisch verder te lezen.
Straf boek, één dat zich ongetwijfeld laat herlezen en herlezen.