Soms amusant, soms gezeur, soms kwetsbaar, soms hilarisch.

U weet dat we fan zijn van Joost Vandecasteele en we hebben tonnen respect voor zijn weigering om zicht te comformeren: noch op het podium, noch als scenarist, noch als romancier schotelt hij de goegemeente voor wat ze verwachten en dat siert hem.  
Wanneer hij een nu boek publiceert waarin hij zich 'kwetsbaar opstelt' over 'de pijn van een ouder die zijn kind ziet lijden' en dat 'teder kwetsbaar en pijnlijk eerlijk' is - zo citeren we enkele blurbs, recensies en aanprijzingen - liggen onze verwachtingen een pak hoger dan wat Krijstijd te bieden heeft.

Toch is geen één van bovenstaande aanprijzingen echt gelogen: Vandecasteele geeft inkijk in eigen ziel, laat een kwetsbare kant zien en vertelt over het lijden van zijn zes maanden oude dochter. Vandecasteele is dikwijls cynisch, sarcastisch of ironisch, blijft rake zinnen schrijven en als de standup comedian helemaal naar boven komt, lezen we erg smakelijke passages (cfr het stuk over B&B's) die hilarisch én treffend zijn.
Een zin als "Het mag toch niet zo simpel zijn, iemand verliezen." toont de onmacht en de goeie pen van Joost Vandecasteele en was het mooiste, meest verstillende moment dat we voorgeschoteld kregen.

Maar Krijstijd gaat nog meer over Vandecasteele zelf dan over zijn dochter en hoewel hij zijn geklaag en gezeur dikwijls grappig opschrijft en ook de zelfspot niet mijdt, hadden we er zelden of nooit behoefte aan.
Krijstijd is soms amusant leesvoer, som gezeur, maar vooral geen consequente literaire kwaliteit en  staat ver af van de Joost Vandecasteele die sterk debuteerde met 'Hoe de wereld perfect functioneert zonder mij' en nadien het ronduit indrukwekkende 'Massa' schreef. We kijken nieuwsgierig naar zijn volgende uit, maar die mag beter

Door Gert De Bie