Het lezen van langere boekreeksen voelt altijd heel erg ambigue aan: enerzijds is er een verlangen naar de reeks omdat je weet wat je te wachten staat. Je kan weer in een wereld duiken die je al kent en dat lijkt erg dankbaar.
Maar als ik dan begin te lezen, moet de auteur me precies altijd dubbel zo hard proberen te overtuigen: hé gast, ik ken dit nu stilaan wel en hoop dat je echt wat geniaals in je mouw hebt zodat het ook deze keer de moeite waard is.
Als de auteur dan in zijn reeks ook nog eens een verhaal in het verhaal begint te vertellen, zet ik me helemaal schrap: de plotlijn is immers wat je aan de reeks gekluisterd houdt en als die dan even (euh, een heel boek lang) verlaten wordt, begin ik nerveus te worden.

Maar genoeg over mij: Stephen King gebruikt boek 4 van zijn Donkere Toren reeks om een kantelpunt in het verleden van scherpschutter Roland uit de doeken te doen en heeft daar een slordige 800 pagina's voor nodig, maar ondanks alle voorgaande kritische reserves, wist hij ons toch weer helemaal mee te sleuren. Actie, tragiek, spanning en een goeie plotontwikkeling: ook nu weer doet de grootmeester dat allemaal met verve.

Kans dat we binnenkort ook boek 5 aanvangen: 99,8%. 4 sterren, 3 sterren, 3,46 sterren: wie maalt daarom. The Dark Tower is absoluut kwaliteit.