Zo, bij deze hebben we heel de Donkere Toren reeks achter de kiezen en zijn er nog amper kanten van Stephen King's oeuvre die we niet geproefd hebben, alleen zijn 'on writing' staat nog op ons verlanglijstje.

Na iets meer dan 4000 bladzijden weet King een bevredigend slot aan deze mytische reeks te breien, al is de slotroman zeker niet de sterkste uit de reeks. Hoewel hij de verhaallijn goed verder uitwerkt, de lezer opnieuw de nodige verrassingen bezorgt en - zoals gezegd - de reeks een passend slot weet te geven (wat we toch echt geen eenvoudige opgave vonden), heeft het laatste boek in de reeks een beetje te lijden onder vetzucht. Het leek ons 680 bladzijden lang dat King vond dat dit een dik boek moest zijn en dat er nog heel wat woorden aan de queeste van Roland en zijn scherpschutters moesten worden vuilgemaakt. Aangedikte zinnen, trage scènes, aangekondigde plotverschuivingen: die hadden er redactioneel allemaal uit gemogen, wat ons betreft. Dat had ons minstens 100 pagina's uitgespaard, gokken we.

Kritische slotnoot dus, maar graag gelezen, die Donkere Toren reeks.

De voorlaatste behoort volgens ons niet tot de betere boeken uit de Donkere Toren reeks, maar niettemin hebben we hem gretig verslonden. Als het paard de stal ruikt...

We herinneren ons een vlot begin; onze innige band met de personages na zoveel avonturen en vooral na het straffe 'Wolves of the Calla' zal daar zeker voor iets tussen gezeten hebben. Song of Susannah start in diezelfde sfeer, wordt relatief verrassend op gang getrokken en de verhaallijn van de scherpschutter en zijn posse heeft natuurlijk nog steeds voldoende spanningsboog om ons aan het boek gekluisterd te houden.
Helaas herinneren we ons ook een plotlijn waar we maar geen grip op kregen ook al kregen we er van de auteur behoorlijk wat uitleg over. We herinneren ons bovendien dat King naar metafictie grijpt, dat behoorlijk goed doet (al vonden we het wat voorspelbaar) maar dan uiteindelijk toch nog met een flinke verrassing voor de dag kwam.

Over de hele lijn blijft The Dark Tower een straffe reeks, met soms maffe, soms verrassende en dikwijls spannende plotlijnen die zelden voorspelbaar of voor de hand liggend zijn.
Dus zonder aarzelen op naar dat laatste deel. We zijn benieuwd hoe en of Stephen King de losse eindjes aan elkaar knoopt en hoe, of en wanneer Roland de Donkere Toren vindt.

Zo, de zesde en meest lijvige titel uit de Donkere Toren-reeks is achter de kiezen (The Wind Through the Keyhole lazen we tussendoor, vandaar dat nr5 onze 6de titel is).

Weer weet Stephen King ons helemaal mee te krijgen in de avonturen van scherpschutter Roland en zijn posse (ka-tet) bestaande uit Jake, Sussanah & Eddie en hun queeste op zoek naar de Donkere Toren.
Bij aanvang waren we weer wat kritisch, maar het vakmanschap van King valt niet te ontkennen: vlotte stijl, strakke spanningsboog en moeiteloos verschillende verhaallijnen door elkaar weven: daarin herkent men de hand van de meester.

Links en rechts dachten we: moet het nu zo uitgebreid, maar is dat dan uiteindelijk niet net het doel van een reeks? Blijven boeien en de lezer zo lang mogelijk in het opgezette universum laten vertoeven?
't Heeft wat verslavends op de duur. En er resten ons nog maar 2 episodes :)

Over reeksen heb ik al regelmatig door geboomd. Enerzijds dankbaar terug te keren naar iets wat je al kent, anderzijds frustrerend om diezelfde reden.
Stephen King lost dat in The Dark Tower op door steeds verhalen in verhalen te vertellen.

The Wind Through the Keyhole verscheen als 8ste boek in de reeks, maar past qua verhaalstructuur tussen boek 4 en 5, vandaar dat we het nu lazen. Terwijl de protagonisten nog steeds onderweg naar de donkere toren zijn, houden ze halt in een voormalig bouwvallig gemeentehuis om te schuilen voor een storm, waarna scherpschutter Roland een verhaal vertelt. In dat verhaal krijgen we nog een ander verhaal.

Vooruitgang in de queeste naar de donkere toren zit er niet in, maar in de twee verhalen die King vertelt, verraad zich weer de hand van de meester. Vlot geschreven, beklemmend, rijke fantasie. Kortom: puik leesvoer.

Het lezen van langere boekreeksen voelt altijd heel erg ambigue aan: enerzijds is er een verlangen naar de reeks omdat je weet wat je te wachten staat. Je kan weer in een wereld duiken die je al kent en dat lijkt erg dankbaar.
Maar als ik dan begin te lezen, moet de auteur me precies altijd dubbel zo hard proberen te overtuigen: hé gast, ik ken dit nu stilaan wel en hoop dat je echt wat geniaals in je mouw hebt zodat het ook deze keer de moeite waard is.
Als de auteur dan in zijn reeks ook nog eens een verhaal in het verhaal begint te vertellen, zet ik me helemaal schrap: de plotlijn is immers wat je aan de reeks gekluisterd houdt en als die dan even (euh, een heel boek lang) verlaten wordt, begin ik nerveus te worden.

Maar genoeg over mij: Stephen King gebruikt boek 4 van zijn Donkere Toren reeks om een kantelpunt in het verleden van scherpschutter Roland uit de doeken te doen en heeft daar een slordige 800 pagina's voor nodig, maar ondanks alle voorgaande kritische reserves, wist hij ons toch weer helemaal mee te sleuren. Actie, tragiek, spanning en een goeie plotontwikkeling: ook nu weer doet de grootmeester dat allemaal met verve.

Kans dat we binnenkort ook boek 5 aanvangen: 99,8%. 4 sterren, 3 sterren, 3,46 sterren: wie maalt daarom. The Dark Tower is absoluut kwaliteit.