300 bladzijden op 1,5 werkdag? Dat krijgen weinig auteurs van me gedaan. Blake Crouch schrijft dan ook in een flitsende stijl, ontwikkeld een hoog verhaaltempo en stevent in rotvaart op zijn plot af. Blake Crouch dank zijn bekendheid (blijkbaar) aan de Wayward Pines-reeks, maar wij ontdekten hem met het verrassend sterke Recursion en wilden daarom graag meer van zijn schrijven proeven. Net als in Recursion draait Dark Matter rond een (theoretisch mogelijke) wetenschappelijke uitvinding en de impact ervan op het leven. Natuurkunde leerkracht en voormalig wetenschapper Jason Desson wordt plotsklaps en brutaal uit zijn bestaan gerukt en wanneer hij alles weer op een rij lijkt te hebben, blijkt de wereld om hem heen niet meer dezelfde te zijn. Zijn vrouw is zijn vrouw niet meer, zijn zoon niet zijn zoon.... Een situatie waaruit Crouch in hoog tempo een razend spannend en meeslepend boek uit puurt. Graag gelezen, hoewel we het gevoel hebben dat de plot in Recursion net iets strakker samengeweven werd dan in dit boek.

Wat ... een ... trip! Don Winslow gooit je vanaf de openingsbladzijden snoeihard midden in de Amerikaanse War on drugs en sleurt je in een waanzinnig tempo meer dan 500 bladzijden lang genadeloos mee in die al even genade- als hopeloze strijd. Met drugsbestrijder Art Keller en de gebroeders en drugsbaronnen Adan & Raul Barrera als voornaamste protagonisten, vlecht Winslow een geloofwaardig, goed uitgewerkt en confronterend verhaal in elkaar en toont de lezer hoe politiek, opportunisme, geldgewin, kansloosheid en corruptie vanop het laagste tot het hoogste niveau het falen van die War on drugs orchestreren. Mexicaanse drugsbaronnen, Colombiaanse vrijheidsstrijders, communistische rebellen, CIA, Ierse criminelen, Italiaanse maffia, ... allen hebben ze hun vinger in de pap en boter op het hoofd, laat Winslow zien in een leestrip in hoog tempo die 3 decennia overspant, vol geloofwaardige, goed uitgewerkte personages, met oog voor detail en een spanningsboog die nooit minder dan strak gespannen staat. Straf. Heel straf. Met The Cartel & The Border schreef Don Winslow nog twee sequels, die hoogstwaarschijnlijk ook op ons nachtkastje zullen belanden.

Oerdegelijke noir detective, waarbij onze detective voor de verandering niet het grootste deel van het verhaal aan de drank zit, maar net de ene na de andere AA-meeting afloopt om van de drank af te blijven. Dat schept ruimte en verandert grappig genoeg niets aan de kern van zo'n hoofdpersonage: kroegen belopen, lichte wanhoop uitstralen, een leven in puinhoop, existentiële twijfels en een sociale omgeving waarmee je niet op een familiefeest komt aanlopen gekoppeld aan een groot rechtvaardigheidsgevoel: Matt Scudder heeft het allemaal.

De plot draait om een vermoorde hoer, die Scudder net had gevraagd om haar te helpen van haar pooier los te breken. Ook die pooier komt niet recht uit het grote cliché boek van noir detectives: Lawrence Block weet zijn personages binnen de lijntjes van genre toch verrassend vorm te geven, menselijk en interessant te maken.

Misschien ben ik wat karig met mijn drie-sterren recensie, want we hebben wel degelijk erg genoten van Eight Million Ways To Die. Langs de andere kant is het zo ondankbaar om degelijk genrewerk te quoteren als je het nadien zou vergelijk met genre-vernieuwers of literatuur. Enfin. Tot zover.

Blake Crouch is een vakman, en een goeie.

Zonder aarzeling sleept hij zijn lezers aan een razend tempo mee in zijn vlot geschreven, spannende en meeslepende sci-fi thrillers. Geef Crouch 20 bladzijden en hij heeft je verrast met snelle actie, fris uitgewerkte, wetenschappelijke ideeën en de impact daarvan op onze leefwereld en zijn hoofdpersonages.

Ook in Upgrade doet hij dat: de wetenschap is in staat met dierlijk en menselijk genoom te knutselen, maar sinds een wereldwijde hongersnood uitbrak omdat dat geknutsel blijkbaar toch niet helemaal onder controle te houden was, is de technologie verboden. Er zijn echter wetenschappers die geloven dat de enige manier om het einde van de mensheid tegen te houden (klimaatverandering, ... u kent het wel), de mens beter maken via geknutsel aan dat genoom. Een upgrade dus.

Die formule gebruikt Crouch om een spannende, snelle en coole thriller te schrijven, waarbij je als lezer doorheen de actie en spanning vliegt. Links en rechts kregen we wel het gevoel dat er net iets te veel wetenschappelijk verklarende ruimte werd gebruikt, wat af en toe de vaart afremde, maar het boek blijft zelfs dan bovengemiddeld goed.

Tot slot geeft Crouch nog een moraliserend slotpleidooi mee, maar dat vonden we best verteerbaar of zelfs begrijpelijk.
Puik werk!

Je kan alleen maar onder de indruk zijn van de manier waarop Blake Crouch je in zijn verhaal weet te trekken, van de genadeloze snelheid waarmee hij zijn plot er doorjaagt, van die plot zelf en van de manier waarop hij schaamteloos je hartslag, zenuwen én brein bespeeld.

De rest zijn details.

In boek 1 van de Wayward Pines trilogie ontwaakt agent Ethan Burke volledig gedesoriënteerd en met hoofdpijn aan de oever van de enige rivier die door het afgelegen dorpje Wayward Pines stroomt. Het begint hem te dagen dat hij naar het dorp gestuurd werd om uit te vissen wat er met 2 van zijn collega's gebeurde, die er enige tijd voordien verdwenen. Burke is zelf zwaargewond, uitgeput en kan zichzelf niet identificeren, maar denkt toch vooral dat er met het dorp en zijn bewoners iets mis is.

Met dat uitgangspunt sleurt Blake Crouch je zonder dralen mee in een razend spannende trip vol actie, twijfels, mysterie en beklemming. Opnieuw wist hij me - ondanks de vele plotwendingen onderweg - op het einde flink te verrassen. Opnieuw hield hij me een boek lang aan zijn pen gekluisterd. Dat er dan links en rechts enkele momenten waren die ik een klein beetje bij de haren getrokken vond, of die ik nodeloos heftig ervaarde, vergeef ik hem graag. De kans dat we boek 2 en 3 van deze trilogie ook zullen lezen? 100% me dunkt.