Vraag je je af hoe je in godsnaam een bundel met bananengedichten kan vullen? En wat voor zinnigs er over bananen te vertellen valt? Wel, Erik van Os kan dat! Na ‘Haren vol banaan’ verscheen in 2022 een nieuw bananenboekje van zijn hand, met vrolijke, kleurrijke illustraties van Jan Jutte.
Hij schreef versjes vol herkenbaarheid: over de maan in de vorm van een banaan, over bananen die niet goed opengaan (graag bananen met rits, klittenband of knopen in de toekomst), over bananen die geopereerd moeten worden om een bruin vlekje weg te laten halen, over bruingebakken bananen na een dagje op het strand, over bananen die bananendrankjes drinken (zijn dat dat kannibalen?), over bananen die krom liggen van het lachen… En uiteraard ook over apen, ah, ja!
Van deze 21 kromme, vrolijke en ondeugende versjes, boordevol fantasie en bananenspielerei, zullen kleuters en oudere kinderen smullen!

Vanaf 4 jaar.

Alleen al voor het prachtige voorwoord van Edward van de Vendel is ‘Nog lang geen later’ een must-read. 
‘Hoe woorden naar warm hout kunnen ruiken’, zo vat van de Vendel in enkele zinnen de schoonheid van poëzie en in het bijzonder de pracht van deze bundel samen.
Nog lang geen later… Spiering richt zich op opgroeiende jeugd, op de wipplank tussen nu en later, tussen jong en iets minder jong. Angsten, verlangens, overpeinzingen recht uit de belevingswereld van jongeren, vat hij in poëtische taal. De samenhang tussen de gedichten is weloverwogen en bouwt mooi op.
Het zijn gedichten om in te verdwalen, vol treffende beeldspraak en deinend ritme.

‘Er loopt een kloof door mijn hoofd. Tussen waar ik ben en wil zijn. Tussen daar en hier, nu en ooit.’ (Kloof)

‘Tijd. Warme stroop graag tijd waarin ik, niet langer bang, eindelijk weer langzaam kan denken.’ (Allesreiniger)

Ook actuele thema’s komen voorbij; het klimaat (in ‘Greta T. en ik’ en in ‘Troostwoord’),  vluchtelingen (in ‘Vanavond zie ik hen’), lockdowns (in ‘Lockdown’)... Gedichten die meer dan ooit een plek in het onderwijs (en in je boekenkast) verdienen.

Zoek je nog andere redenen om je te laten verwarmen door ‘Nog lang geen later’? Denk dan aan de wonderlijke illustraties van Jeska Verstegen. Dromerig, surrealistisch, vaak donker, met veel zwart en grijs. Maar steeds een perfecte aanvulling bij de gedichten; zoals het wolkje melk in je koffie.

Jaap Robben stelde ‘Heel de wereld wordt wakker’ samen met hulp van Bart Moeyaert en Bette Westera: een bundel met de 333 mooiste Nederlandse en Vlaamse kindergedichten van de voorbije 33 jaren.

De samenstellers gingen op zoek naar gedichten met gelaagdheid, gedichten die iets vertellen wat nog nergens eerder geschreven stond, vernieuwende en originele gedichten.
Sebastiaan Van Doninck zorgde voor een prachtige, sfeervolle illustratie bij bijna elk gedicht, die het mooi vormgegeven boek (inclusief oranje leeslintje!) tot een vloeiend geheel smeden.

Het is sterk opgebouwd in vier delen die met de lezer meegroeien, niet alleen in leeftijd, maar bovenal in leeservaring. Het eerste deel is het meest toegankelijk, met gedichten van o.a. Riet Wille en Hans en Monique Hagen. De verhaallijnen worden doorheen de verdere delen complexer en rijker, met gedichten van o.a. Edward van de Vendel en Joke van Leeuwen. In het laatste deel komen o.a. Toon Tellegen en Erik van Os aan bod.

‘Heel de wereld wordt wakker’ is een poëzieschat waar jong en oud van kunnen genieten. Joke Van Leeuwen omschreef jeugdpoëzie als literatuur zonder bovenleeftijd. De gedichten in deze bundel bevatten een schoonheid die je als jonge of als ervaren lezer kan blijven waarderen. Lees ze, laat je verrassen, kijk eens met andere ogen en ervaar de verwondering van de wereld rondom je die wakker wordt!

Als poëzie ons aangereikt wordt - door een vriend in een brief of kaartje, of door een dichter op een podium - zijn we meestal eenvoudig warm te maken en weten regels ons diep te raken.
Zelf op ontdekkingstocht gaan kost ons wat meer moeite, maar schrijvers die we hoog in het vaandel dragen, krijgen sneller een kans.

Dus toen Wij capabelen, de debuutbundel van Laura Broekhuysen - die we luid toejuichen sinds haar fantastische Winter-IJsland - verscheen, sloegen we snel aan het lezen.

Het openingsgedicht 'Balts' is meteen van heel grote kwaliteit. De zinnelijkheid spat er vanaf, wordt mee door het ritme gedragen en biedt toch ook ruimte voor oprechte eenvoud als:

"we houden van ons omdat we van
ons te houden hebben."

een gedicht dat meteen bij eerste lezing door hart, ziel, lijf en leden kroop en dat we met genoegen opnieuw zullen lezen.
Nadien vonden we wat moeilijker onze weg. Soms voelde het wat geforceerd aan, terwijl we in het proza van Broekhuysen net een heel grote naturel en spontane waarachtigheid in haar taalbeheersing vinden.
Ondanks het wat stroevere gevoel, ontmoetten we ook nog zinnen die we graag meedragen,

"hoe tussen de toetsen van de piano steeds
meer tonen blijken te passen"

en lazen we nieuwsgierig verder. In een gedicht als 'Cirkelredenatie' hadden we heel erg het gevoel dat we altijd nét naast de essentie grepen, wat een lezer snel frustreert.
Het was met 'Kustwacht - voetnoten', het derde deel van de bundel, dat we weer helemaal mee waren en ons wentelden in Laura Boekhuysens fijne, speelse en indrukwekkende taalgevoel.

Heel straf begin en mooi einde. Een bundel het ontdekken waard en een dichteres die ongetwijfeld nog verrassen zal.