Heerlijk.

Erik Vlaminck ontgoocheld nooit.

In zijn gekende, sappige taal verhaalt hij in deze theatertekst - die leest als een novelle - het verdere wedervaren van Arthur Van Hooylandt, één van de hoofdpersonages in Suikerspin en een boertige, onbehouwen bullebak.

15 jaar na Suikerspin baadt Van Hooylandt een schietkraam uit, geeft hij nog steeds af op alles en iedereen, maar komt hij plots op een keerpunt te staan.

Tir Arthur is een humoristisch, speels en goed opgebouwd tussendoortje en na Miranda van frituur Miranda een tweede, smaakvolle Suikerspin-spinoff.

Door Gert De Bie sinds 2 maanden en 12 dagen

Via 3 generaties (vader Emiel, dochter Hannelore en kleinzoon Matteo) loodst schrijversduo Elvis Peeters zijn lezers doorheen 70 jaar (Belgische) geschiedenis. Al lezend voel je aan den lijve hoe die tijden impact op ieders leven hebben: rechtstreeks en onrechtstreeks, bewust of onbewust. Geleid door schone zinnen, in heldere, directe taal ontdek je hoe de tijden karakters vormen of misvormen en dat ook wie er denkt aan te ontsnappen, een kind van zijn tijd is.

(Groot)vader Emiel neemt noodgedwongen het boerenbedrijf van zijn vader over en worstelt evenzeer met zijn wereldse idealen als met de economische haalbaarheid van de boerderij. Hij lijkt de tijden te ondergaan en zich daarbij neer te leggen. Zijn dochter Hannelore wentelt zich net vol overtuiging in die wereldse idealen en ziet de maakbaarheid van de wereld, waar ze zich met twee voeten vooruit instort. Geen blik achterom nodig. De tijden onderga je niet, die maak je. Kleinzoon Matteo weet zich geen raad met de tijden en zoekt heil in de vervlogen verlichting.

Elvis Peeters schetst een familie, haar idealen en hoe ze haar weg zoekt doorheen de tijden. Haarscherp zie je hoe het wiel van de geschiedenis maalt, hoe mensenlevens daar willens nillens door gevormd worden en hoe niemand ontsnapt aan zijn tijden: al geeft elk karakter er zijn eigen invulling aan, gekneed wordt je.

De tijden draagt de typerende kracht van Elvis Peeters' pen op elke bladzijde mee: heldere taal die zelden omfloerst is, vol krachtige en prachtige zinnen.
Waar nodig krast die pen letter voor letter de blinkende vernis van ons mens- en maatschappijbeeld weg en legt de minder glanzende onderlaag bloot. Dat maakt de tijden soms confronterend en hard, maar evenzeer relevant en beklijvend. Wie een sprookje wil, hoeft niet bij Elvis Peeters aan te kloppen. Wie er niet om maalt door elkaar geschud te worden: doe je gordel aan, de tijden breken aan!

Door Gert De Bie sinds 2 maanden en 27 dagen

Scheiding van goederen is het debuut van cultauteur Roger Van de Velde waarvan het manuscript (correctie: de typografie) jarenlang in Het Letterenhuis lag te wachten op een uitgever. Dank aan uitgeverij Vrijdag om dit boek zo'n 70 jaar nadat het geschreven werd alsnog tot bij lezers te brengen.

Scheiding van goederen is het relaas van een huwelijk, uitgeschreven door vader Albert, omdat hij het belangrijk vindt dat zoon Max de ware toedracht en context van de feiten kent.
Op vijftigjarige leeftijd stapt Albert alsnog in het huwelijksbootje: met Angèle, weduwe met twee kinderen. Een huwelijk dat de 140 bladzijden die er aan gewijd zijn meer dan waard is.

Van de Velde schrijft in een heldere stijl - je proeft vleugjes Elsschot - en heeft een heerlijk taalgebruik, waarin je ook de verwantschap met grote Van de Velde-fan Erik Vlaminck herkent.

Grappig dat je nadien in het nawoord leert dat Van de Velde een rechtstreekse lijn met Elsschot had, zijn stiefvader werkte immers op het reclamebureau van Willem Elsschot en Elsschot heeft zich over het manuscript van Scheiding van goederen ontfermt.

Een heerlijk boekje, vol straffe zinnen, voldoende vaart en met heel wat humor, als is die soms zwart.  Sterk genoeg van opzet om de tand des tijds te doorstaan, hier en daar ietwat ouderwets, maar dat voegt eerder charme toe, dan dat het iets tekort doet. Grote meneer blijft dat, die Van de Velde!

Door Gert De Bie sinds 4 maanden en 20 dagen

Winter 1975-1976. Broeder Medard werkt als boekhouder (broeder Econoom is zijn bijnaam) in een psychiatrische instelling in Vlaanderen, waar hij zo min mogelijk met de patiënten of andere calamiteiten wil lastig gevallen worden. Hij vertelt zijn besognes en wedervaren aan zijn moeder, die op haar sterfbed ligt en niet meer reageert.

In die context schetst Erik Vlaminck een confronterend en ontluisterend beeld van het reilen en zeilen in de psychiatrie in Vlaanderen in de jaren '70. Een pijnlijk verhaal over onkunde, onwil en slecht beleid.

In het heerlijke en bedrieglijk eenvoudige taalgebruik dat Erik Vlaminck eigen is, schrijft hij over incompetentie, bezorgde familieleden en de kleine kantjes van de mens.

Dat Erik Vlaminck in de jaren '70 zelf als opvoeder in een psychiatrische instelling gewerkt heeft, voel je tussen alle regels: Iconen heeft een urgentie in zich die van de bladzijden spat. Het is een boek waarvan je als lezer voelt 'dit moest uit de auteur zijn pen', wat het op alle fronten een extra impuls geeft.

Iconen is bij het allerbeste uit Vlamincks oeuvre en het zou ons verbazen mochten er dit jaar betere boeken in het Nederlandstalig literair landschap op de markt verschijnen. Ja, we mijden de superlatieven niet - en dat is gevaarlijk - maar we zijn zodanig onder de indruk, dat we daar nu even niet over gaan struikelen.

Vlot en doordacht opgebouwd met sterke personages, urgent en niets ontziend, maar toch doorspekt met humor en schitterend taalgebruik: hoed af voor Erik Vlaminck.

Door Gert De Bie sinds 9 maanden en 3 dagen

Drijven is het literaire debuut van het heerlijke Nederlands-Vlaamse cabaretduo Grof Geschud, bestaande uit Myrthe van Velden en Lander Severins. Fris van de theaterschool brachten ze 'Lijmen' op de planken: een knappe cabaretshow waarin ze verhaalden over hun leven als liefdeskoppel én professioneel duo. Nadien volgde 'Broeden', een stuk met een zelfde speelse lijn waarin Lander en Myrthe het publiek vertelden dat hun liefdesrelatie over is, maar ze daar als professioneel duo hoegenaamd geen probleem mee hebben.

En nu is er 'Drijven', de roman waarin ze bovenstaande verhaallijnen hernemen, verder uitdiepen en in wisselend vertelperspectief van zich afschrijven.
Het boek heeft twee grote krachten: Lander en Myrthe hebben een heerlijke, speelse en soms beeldende taalbeheersing, schrijven vlotte en schone zinnen en bouwen knappe scènes op.
Bovendien geven ze een intieme en eerlijke blik op hun relatieleven: als lezer leef je van a tot z mee met hun kleine kantjes, het aantrekken en afstoten en de al dan niet onmogelijkheid van hun liefde.
Indrukwekkend debuut, zeggen we dan.
De vele scènes komen ongetwijfeld van hun kwaliteiten als theatermakers, maar breken soms het leestempo een beetje. Al zouden sommige lezers daar net van kunnen houden: het boek biedt rustpunten en laat zich snel weer oppikken.
Sterk debuut, dat een breed publiek zal aanspreken en absoluut naar meer smaakt!

Door Gert De Bie sinds 366 dagen

Peter Terrin heeft een goeie pen. Dat weten we.
We vertellen graag hoe de openingspassage van Monte Carlo de mooiste bladzijden bevat die ooit in het Nederlands taalgebied zijn geschreven.

Over naar De bewaker, Terrin's doorbraakroman, bekroond met de Europese Literatuurprijs en in maar liefst 16 talen gepubliceerd.

Michel & Harry bewaken een flatgebouw voor de superrijken en kwijten zich plichtsbewust van hun taak. Hun wereld reikt niet verder dan de ondergrondse parkeergarage waar de enige in- en uitgang zich bevindt en hun dagelijkse routine voeren ze minutieus uit.

Afstompend en bevreemdend: Peter Terrin overmant de lezer onmiddellijk met ongemak en sleurt hem mee in de beklemmende sfeer van de betonnen kelderruimte. Waarom komt de bevoorrading niet op tijd? Wat speelt er zich in de buitenwereld af? Is het oorlog? Zijn de bewakers vergeten? Waarom zijn de bewoners één voor één vertrokken?
De sfeer wordt steeds grimmiger en de bewakers verliezen elke houvast.

Terrin beschrijft in korte, droge hoofdstukken hoe de bewakers zich steeds verder in hun eigen gedachtegang verliezen en de grip op zichzelf en de realiteit - wat die ook moge zijn - steeds meer verliezen.

Bevreemdend, ontwrichtend, angstaanjagend en goed geschreven.
Graag gelezen, maar helemaal overtuigd zijn we niet: we ervaarden iets teveel afstand tijdens het lezen en vragen ons af of de plot er eigenlijk één was.

Door Gert De Bie , 17/07/2022

Dit hadden 5 sterren kunnen zijn, ware het niet dat onze sympathie voor de wandelende schrijver met elke bladzijde meer en meer weg deemsterde.

Jeroen Theunissen heeft geen talent voor het leven - dixit de schrijver zelve na een 400-tal bladzijden: angstaanvallen, tekenen van depressie (en een knoert van een midlifecrisis, vullen we zelf aan) deden hem 4 jaar geleden besluiten zijn vrouw en twee jonge kinderen (waarvan 1tje amper enkele maanden oud) achter te laten en 6 maanden lang dwars door Europa van Ierland naar Istanbul te wandelen.

Theunissen puurt er een indrukwekkend boek uit: op zoek naar zichzelf reist hij door de geschiedenis van Europa, vindt noch zichzelf, noch de ziel van ons continent, maar rijgt wel kleine en grote verhalen aan elkaar die de lezer van a tot z geboeid houden. Een geschiedenis van conflicten, vergeten helden en verschuivende belangen die Theunissen regelmatig terugkoppelt naar de crisissen van vandaag: klimaat, vluchtelingen en het superioriteitsgevoel van West-Europa ten opzichte van de rest van het continent. Een verhaal van lokale helden en ambitieuze vorsten, van vergeten gehuchtjes vermalen onder de raderen van de geschiedenis of grootse rijken die die raderen aandreven.

Wat Theunissen echter ook doet is focussen op lelijkheid en schijnbare zinloosheid terwijl hij continu de grens tussen realisme en cynisme oversteekt. Vele ontmoetingen die Theunissen beschrijft dragen een pijnlijke tristesse in zich mee en de schrijver houdt er blijkbaar van om zonder gêne zijn medemens te kijk te zetten. De enige reden waarom dit als lezer aanvaardbaar blijft, is omdat hij dat regelmatig ook met zichzelf doet. Maar mooi is het allemaal niet.
Waarom hij dat doet, blijft me een raadsel. Eenzijdig schrijven over schoonheid zou ook een leugen zijn, maar die focus op de kleine kantjes en grauwe randjes van ons bestaan lijken vooral een excuus om de weltschmerz van de schrijver zelve te voeden.
Laat 10 andere schrijvers die wandeling maken en de ontmoetingen op hun pad die van Theunissen vervangen en je krijgt een genuanceerder én een nog beter boek.

Gefascineerd gelezen en goed geschreven: absoluut, en toch denken we vooral: gaat het wel met je, Jeroen?
In de omvangrijke literatuur die hij citeert herkennen we onze eigen boekenkast, in de vragen die hij stelt onze eigen rusteloosheid. In de verlangens die hij uitspreek die van ons zelve en in zijn poging daar iets aan te doen, ons eigenste reis- en vluchtverlangen.
Maar na lezing van 'Ik=cartograaf' weet ik zeker dat Jeroen en ik tegenpolen zijn en dat een gezellig avondje samen op café er niet in zit.

1 like

Door Gert De Bie , 17/06/2022

Een boek van Eva Meijer lezen stond al langer op ons verlanglijstje, en kijk: plots hebben we dat achter de rug. Schrijvende filosofen, filosoferende schrijvers: ze hebben bij mij altijd al een streepje voor gehad. Als ze dan ook nog jong zijn en zelfs singer/songwriter aan hun curriculum mogen toevoegen, is mijn interesse helemaal gewekt! Haar laatste boek 'Zee nu' werd meteen mijn eerste kennismaking met haar werk en kort samengevat hebben we daarover het volgende te vertellen: goed geschreven, inhoudelijk relevant, prikkelend en met links en rechts sterke zinnen die op ons 'te onthouden' en/of 'verder over na te denken'-lijstje komen te staan. Best wel wat eigenlijk. Meijer weet wat ze wil zeggen of hoe ze iets wil laten nazinderen. En dan nu de 'maar' die u van mijlenver zag aankomen: ik vraag me na lezing nog steeds af waarom ik iets zou geven om de personages uit Eva Meijer's roman. Geen enkel daarvan werd van vlees en bloed voor me, en wat hen al dan niet overkwam in het boek liet me helemaal koud. En ook al is de verhaallijn van Zee nu (Nederland krijgt af te rekenen met een stijgende zeespiegel, maar geen van de omliggende landen krijgt dat ook te verduren ) actueel en relevant, ook daar laat Meijer veel potentieel liggen, werpt ze plotlijnen op die openblijven en creëert ze mystiek zonder daar iets mee te doen. Dus. Ik ga er van uit dat Meijer al betere dingen geschreven heeft. En laat die dan nog even op mijn te lezen lijst staan. Maar u moet zich niet laten afschrikken: Zee nu is best leesbaar en relevant.

Door , 27/03/2022

Wat heeft Els Beerten een verfijnde, heldere en straffe pen. De rest van ons leven vertelt in korte, krachtige en rake zinnen over het leven van de snel opgroeiende Fredo Santoro, die als kind met zijn vader naar Engeland trekt, waar hij opgroeit in de Italiaanse gemeenschap. Zijn leven wordt overhoop gegooid door WOII wanneer Mussolini het kamp van de fascisten kiest. Na de Tweede Wereldoorlog komt Fredo weer in Italië terecht, waar hij ook een vreemde is. In al die voor- en tegenspoed blijft hij echter gestaag trouw aan zichzelf en zijn idealen. Lessen die hij op zijn beurt en vol overtuiging doorgeeft aan de volgende generatie. Els Beerten heeft een kraakheldere stijl en geeft 'De rest van ons leven' een strak verteltempo mee. Het boek is een universeel verhaal over ontheemd zijn, een spannend relaas over opgroeien, een parabel over het creëren van een thuis en een meeslepende avonturenroman. Dat Beerten in dat alles ook nog uitpakt met schone zinnen die in al hun eenvoud van de bladzijdes stralen, soms filosofisch, soms gewoon raak, soms met een knipoog relativerend, maakt het leesplezier alleen maar groter. Met veel plezier en gretig uitgelezen!

Door Gert De Bie , 16/03/2022

Wat een sobere, prachtige, originele en warme vertelling. Nadat ze ontwaakt met de geur van vers gezette koffie, treft Alice haar man Jules dood in de zetel aan. Ze wil de buitenwereld nog niet binnenlaten om op haar eigen tempo afscheid van haar man te nemen. Ze neemt haar tijd om hem nog te zeggen wat gezegd moest worden en haalt hem via herinneringen weer dicht naar zich toe. Diane Broeckhoven schreef een eenvoudig, hartverwarmend pareltje over afscheid nemen. In luttele pagina's schetst ze leven en liefde. In eenvoudige, heldere taal spreekt ze over leed en schoonheid. Met mooi geregisseerde personages in een karige novelle, weet ze emoties te plaatsen en duidt ze de dood en het loslaten van een geliefde in al zijn normaliteit en schoonheid. Straf, schoon, treffend en innemend.

Door Gert De Bie , 01/02/2022

Lieke Marsman, sinds kort Dichter des Vaderlands van onze noorderburen, bracht haar debuutroman uit in 2017. En ik lees hem nu pas! Noem het slow-reading of liever schaamteloze onwetendheid, want tot voor drie weken wist ik niet eens dat dit boekje bestond. Terstond bestelde ik het boekje bij de lokale boekenboer en begon te lezen. Ik begon mijn leesproces met volle moed, maar de eerste pagina's stelde teleur. Hier maken we kennis met Ida, een vrouw medio twintig die niet weet waar haar leven heen gaat en haar verhaal doet in de ik-verteller. Ze verkeert met Robin, een studente literatuurwetenschappen die aan haar proefschrift over een Italiaanse literatuurwetenschapper werkt. Voor de rest zit ze vooral thuis en zoekt ze naar een stageplaats. De eerste pagina's vertellen ons over Ida's identiteit, haar seksualiteit, politieke meningen, eenzaamheid en onzekerheden. We lezen een verslag van haar relatie, die regelmatig spaak loopt, en haar existentiële inertie, die allesomvattend lijkt. Zo allesomvattend dat het hele boek druipt van een onvermogen tot handelen. Alles wat Ida in het eerste deel van het boek lijkt te doen, is nadenken over zichzelf en haar lief, wat leidt tot een graatmager plot. De persoon van Ida doet me denken aan Marsman zelf: Randstad, Links, driedubbele-eco-antikoloniale-trans-feministe met licht geprivilegieerde afsmaak, post-Millenial, hoogopgeleid in de letteren [Ken jezelf, auteur van dit stuk] en doordesemd met gevoelens van angst en hopeloosheid. Die gelijkenis maakt dit boek toch weer een beetje een ego-roman, iets waar de Nederlandse literatuur misschien toch al genoeg van heeft? Maar dat terzijde, wat dit boek voor mij de moeite maakte waren de filosofische reflecties. Klimaat, existentie, diezelfde inertie en Marsmans eigen schrijven komen in die beschouwingen één voor één aan bod. Marsmans formuleringen zijn hierin steeds gekruid met poëzie en ironie, wat leidt tot een heerlijk gerecht. Al bij al, een filosofische roman die in mijn ogen even goed een essay had kunnen zijn, of een ego-document, maar desalniettemin het lezen waard voor de liefhebbers!

Door Simon Vaes , 23/12/2021

We lazen zowat elke letter die Joost Vandecasteele publiceerde nadat hij ons met zijn debuut 'Hoe de wereld perfect functioneert zonder mij' meteen wist te fascineren. We waren geweldig onder de indruk van 'Massa', hielden van de beklemmende sfeer van 'Jungle', amuseerden ons met 'Bella' en zijn verheugd u te vertellen dat Vandecasteele met 'Verlos ons van het kwaad' weer moeiteloos het niveau van Massa haalt en zelfs overstijgt. Vandecasteele heeft als geen ander de vinger aan de maatschappelijke pols: in 'Verlos ons van het kwaad' verhaalt hij over de nadagen van de aanslagen in Parijs en Brussel en hoe individuen en een stad - als spiegel van de samenleving - daarop reageren. Koen B en Elise E spelen beiden hun eigen rol - of denken die te spelen - in de spanningen tussen bevolkingsgroepen, politici en andere machtshebbers die de maatschappij op scherp stellen in de periode na de aanslagen. Met een scherpe, verhelderende blik op ons online bestaan en alle manipulaties waaraan we ons zo blootstellen, schetst Vandecasteele de mogelijke uitkomst van de machtsspelletjes die online uitgevochten worden, "iets wat keer op keer bewezen wordt in deze moderne tijden: kwetsen staat gelijk aan winnen". Met veel vaart loodst Vandecasteele zijn lezers door de schimmige motieven, gewetenloze keuzes en opportunistische stappen die achter de schermen onze samenleving sturen en burgers meesleuren in onafwendbare chaos "tot de werkelijkheid een kopie van het internet werd, een wasteland van lawaai en lukrake verzinsels". Links, rechts, bezorgde burger, politicus of opportunistisch bedrijfsleider: niemand ontkomt aan Vandecasteele's vilaine pen en niemand weet nog wat waarheid of fictie is. Vandecasteele bouwt het verhaal geloofwaardig op, geeft zijn personages goed vorm en maakt de heftige thematiek verteerbaar met rake opmerkingen, speelse humor en cynische prikjes in een vlotte, leesbare en meeslepende stijl. Zo wordt je als lezer onafwendbaar meegesleurd naar het grimmige slot. Een toekomstvisioen dat ons nu al dicht op de huid zit. Beklemmend en onrustwekkend. Straf, relevant, meeslepend en goed geschreven: alles wat je van literatuur verwachten kan.

Door Gert De Bie sinds 752 dagen

Sommige boeken zijn zo mooi, dat je als lezer soms vergeet hoe tragisch ze wel zijn. Een terminaal zieke zus, een broer die ik mezelf en jullie allemaal toewens en verhalen tot zover ze reiken kunnen. Uit dat recept puurt Elvis Peeters een aandoenlijk mooie, bloedstollende novelle. Een boek van Elvis Peeters is nooit gratuit: weinig schrijvers hebben het lef hun lezers met zoveel ongemak, morele twijfel of knagend geweten achter te laten als dit schrijversduo. Maar empathie, nuance en visie: daaraan ontbreekt het ook nooit in het oeuvre van Elvis Peeters. "Natuurlijk wisten we hoe het zat, maar verhalen maken het draaglijk (...) Verhalen zijn voor de geest wat adem is voor de longen" En dat is net wat deze novelle aan zijn lezers te bieden heeft: een confronterend verhaal dat warm verpakt werd: in schone taal gaan we samen met de broer op zoek naar betekenis. Wat moet je met de uitzichtloze ziekte van je jonge zus? Wat doe je met 1000 dagen die lijden omvatten, maar die ook de enige dagen zijn die je nog krijgen zal? Door verhalen te vertellen proberen broer en zus zin te geven, zin te zoeken en een toekomst te bouwen die er niet zal zijn. "Ik ben haar grote broer en zij blijft mijn zus (...) Zelfs wanneer ze groeit tot het niet meer kan" Ook wat niet is, krijgt plaats in deze novelle: Een empathische broer, die soms ook niet meer kan. Ouders die de weg niet weten en uiteindelijk ook verhalen die geen soelaas meer bieden. Daar nemen de tekeningen van Charlotte Peys het over. In wat niet meer te vertellen valt. Daar waar alleen zij weten. Aangrijpend maar warm, pijnlijk maar helend, tragisch maar mooi.

Door Gert De Bie , 20/09/2021

Wat doet Erik Vlaminck dat weer goed. Na een speelse en hilarische proloog, schetst hij met slechts drie karakters en op minder dan 60 bladzijden vlijmscherp en treffend de tragiek van het boerenbestaan. Ludo en André, 2 boerenzonen, kunnen elkaar niet rieken of zien en kunnen elkaar niet missen: de ene een rijke endodontoloog, de ander overnemer van de familieboerderij en tot de nek in de schulden. In een rake tekst stelt Vlaminck de verhouding van de twee - met tussen hen de 10 jaar jongere Sofie - op scherp en doorprikt hij meteen een aantal van onze maatschappelijke cliché's. Weinigen weten onze Vaderlandse aard zo raak te treffen als Erik Vlaminck. Soms met milde spot of rake ironie, maar steeds met bergen empathie en woordeloos begrip. Klein pareltje toch weer uit zijn pen laten vloeien.

Door Gert De Bie , 10/07/2021

Ischa Meijer. In Memoriam. In Margine. In I.M. worstelt Connie Palmen met de vraag: hoe herinner je een overleden geliefde? Hij overleed plots, Ischa Meijer, aan een hartaanval. Midden in het geluk. Midden in zijn leven. Wat schrijf je in een boek over zo'n man? Over zo'n overlijden? Over zo'n liefde? Hoe schrijf je een kroniek van een aangekondigde dood? Palmen en Meijer ontmoeten elkaar rond het jaar 90. Twee schrijvers, de één journalist, de ander van filosofie en fictie. l.M. leest als een dagboek van hun gedeelde dagen. Gestructureerd door hun reizen, hun schrijven, hun familiebezoekjes, hun verslavingen en hun liefde. Maar het boek is een memoire, noch een biografie. Het is meer dan een eerbetoon, meer dan een dagboek. Het is een roman. Palmen vertelt een waargebeurd verhaal in de stijlfiguren van een literaire roman, een knutselwerk van filosofische mijmering en anekdote geschreven in geveild proza vaan een literair vakkundige. I.M. bezit veel meer gedaantes dan we op het eerste zich zouden denken, zoals de titel ook aangeeft I.M. is een kwellend verhaal van kennismaking en verlies, van geluk en rouw. Ik was al een groot bewonderaar van Palmen voor ik dit boek las, en I.M. heeft die bewondering alleen maar vergroot. Volgens mij slaagt ze erin om op magnifieke wijze de verschijning van Ischa aan ons op te dragen, zonder dat ze die reduceert tot een luttel romanpersonage. Ischa leeft, Ischa lijdt, Ischa spreekt.

Door Simon Vaes , 28/06/2021

'Van Oorschot Terloops' is een heerlijk vormgegeven en mooi reeksje waarin schrijvers een wandeling, hun wandeling, ... beschrijven. Maar natuurlijk is er meer dan dat. Aan de hand van haar wandelafspraken in Park Oost met Nina Weijers, proeven we van Maartje Wortels verlatingsangst, haar zoektocht naar houvast en haar existentiële twijfels. Mooi tussendoortje. Dringend wat schrijvers van over de grens aantrekken, vrienden van Van Oorschot.

Door Gert De Bie , 05/05/2021

Een prachtige roman over de valkuilen van de herinnering. Twee zussen, de één een oude zigeunerin, de ander weduwe van een statige diplomaat, brengen noodgedwongen een zomer met elkaar door en worden zo geconfronteerd met de herinnering aan hun moeder en haar thuisland; Argentinië. In het eerste deel van het boek worden we terug gecatapulteerd naar het Argentinië van de vorige eeuw: uitgestrekte landerijen en vuilnisbelten zo hoog als de Andes, walgelijke dictators en amateuristische guerrilla's. Haasse speelt moeiteloos met verwijzingen naar Argentijnse cultuur en geschiedenis waardoor mijn zoekgeschiedenis intussen vol staat met Spaanse woorden. Ook al zal ik die snel weer vergeten, dat maakt het niet minder heerlijk. Haasse verwacht wat van haar lezer: zoek zelf maar uit wat die Spaanse frases betekenen, zoek zelf maar uit wat Montoneros of Mestizo eigenlijk is en zoek zelf maar uit hoe dat verleden van die twee zussen precies in elkaar zit. Maar, net op het moment dat je denkt dat je klassieke Proust spin-off aan het lezen bent, ontplooit dit boek zich tot een heel ander beestje. De verhalen over het verre Argentinië scheppen immers een verhelderend contrast met de hypocriete dorpssfeer van het wijkje waar het ouderlijk huis van de twee zussen zich bevindt. Dit is geen roman over het reconstrueren van het verleden, maar over de manier waarop het verleden het heden kaapt. De komst van de zussen maakt iets los bij de dorpsbewoners, ze worden geconfronteerd met de saaiheid van hun eigen leven, met de geslotenheid van hun eigen gedachtegoed. Sommigen rukken zich los van hun polderbestaan, anderen trekken zich terug in de schaduwen en construeren hun eigen verleden door middel van buurtroddels en vooroordelen. Bon, soms pijnlijk herkenbaar voor dorpsbewoners.

Door , 20/03/2021

Bervoets neemt ons mee naar een nabije toekomst waarin verliefdheid als een geestelijke aandoening aanzien wordt en patiënten het geneesmiddel Efter krijgen toegediend om daar van te genezen. Van bij aanvang weet je dat dit fout loopt en al snel ruik je dat de farma-industrie niet vrijuit gaat, maar hoe en waarom, dat houdt Bervoets nog even achter de hand. Een dystopie, met maatschappelijke en emotionele relevantie en een origineel kader: we waren helemaal klaar om ons te laten verrassen door Bervoets. Ze schrijft goed en vlot, bouwt het verhaal op vanuit verschillende perspectieven en creëert een goeie spanningsboog. We hebben het boek graag gelezen en waren ook verrast van een essentiële plottwist die we helemaal niet zagen aankomen. Maar helemaal gebalanceerd vonden we Efter niet. Niet elk personage is helemaal afgewerkt en wat we in dit boek missen is een noodzaak. Misschien niet helemaal helder, maar er is wat extra punch nodig, wat diepere relevantie, wat snedigere context, wat meer essentie. Graag gelezen, maar zoals de beenhouwer hier om de hoek ons zou vragen: mag het iets meer zijn?

Door Gert De Bie , 15/03/2021

Monster vliegt de lezer vanaf de openingszin even genadeloos naar de keel als het lot het hoofdpersonage. "Vandaag is mijn vrouw overleden. Of misschien gisteren. Ik weet het niet meer. Ik ben dronken." Ik korte, kale en snelle zinnen leidt Roderik Six je doorheen de uitzichtloze gedachtegang van een man die zijn vrouw verliest en meteen ook de zin van zijn leven. Niets is nog de moeite waard en alles glijdt in een waas voorbij. Het eerste deel van het boek komt stevig binnen, is heftig en genadeloos. Je vraagt je af of er dan absoluut nergens nog licht in de wereld te bespeuren valt. Het strakke tempo is bijna even beklemmend als het isolement waarin de rouwende weduwnaar zich terugtrekt. Wanneer hij dat kluizenaarschap toch doorbreekt en ook zijn fysieke rouwproces stilaan lijkt te kenteren, krijg je als lezer weer wat meer grip (of is dat gewoon een illusie waar je al die tijd naar snakte?) en hoop je van het hoofdpersonage hetzelfde. Vrolijk wordt je van het oeuvre van Roderik Six niet, en dat is met Monster niet anders. Maar ook hier slaagt hij er links en rechts in wat zwarte of wrange humor doorheen de tragiek te laten schemeren en weet hij zijn lezer aan zijn zinnen te kluisteren. Straffe toebak. Alweer.

Door Gert De Bie , 22/02/2021

Tilly is al twintig jaar gelukkig getrouwd met Markus wanneer ze te horen krijgt dat zij terminaal ziek is, ze heeft kanker. Wanneer haar gezondheid bergafwaarts gaat besluit ze hun woning in de stad te verlaten voor hun huisje in de duinen. Kordaat als ze is vat ze het plan op om zichzelf op een datingsite uit te geven voor Markus en een vervangster te zoeken. Zo nodigt ze Iris uit, maar wanneer Iris aankomt in het strandhuis blijkt dat Markus en Iris elkaar maar al te goed kennen; hij heeft namelijk net een affaire met haar beëindigd. Japin zorgt voor een confrontatie tussen de 3 personages waarin zeer veel emoties i.v.m. de dood en de liefde aan bod komen. Hij maakt er een aanhoudend spelletje verstoppertje met de lezer van. Er komen telkens nieuwe onthullingen die de verhouding tussen hen er weer volledig anders doet uitzien. De argumenten en rechtvaardiging van elk personage zijn te begrijpen en te verklaren. De schrijver laat af en toe ook 'de dood' als verteller aan het woord die zijn relatie met Tilly uiteenzet, hoe zij tegen hem aankijkt. Arthur Japin beschrijft dit alles zeer luchtig (soms iets te) en heeft zo een behoorlijke zwarte komedie over liefde, overspel en wraak geschreven. Er zitten herkenbare elementen in voor iedereen. Zeker de vlotte start van het boek en hoe de personages om elkaar moeten heen draaien zijn de moeite om te lezen. Na een tijdje wordt het moeilijk om in de personages te blijven geloven, het hele gegeven heeft dan meer iets weg van een theatrale deurenkomedie.

Door Caroline Van Woensel , 15/01/2021

De 74-jarige Désiré Cordier belazert alles en iedereen door zich voor te doen als seniele, incontinente grijsaard. Dat is zijn manier om te ontsnappen aan zijn liefdeloze huwelijk en de dagelijkse routine en sleur. Désiré ontwikkelt een plan waarbij hij doet alsof hij dementeert en hoopt op een plaats in een zorginstelling. Hij komt gezond en bij volle verstand in het bejaardentehuis terecht en speelt hier de rol van zijn leven. (vergeetachtigheid, verwarring, incontinentie ...) Hij bedot zijn eigen familie, de hulpverleners, de medebewoners ... en amuseert zich kostelijk. Toch wordt hij ook hier van dichtbij geconfronteerd met dood, vriendschap, ... en de liefde. Wanneer er plots een demente jeugdliefde in het tehuis opduikt is het hek helemaal van de dam. Dimitri Verhulst bewijst met 'De laatkomer' weerom over een erg vlotte pen te beschikken. Het boek is bij momenten ontzettend grappig, al gaat Verhulst niet gratuit de komische toer op. Met een vleugje ironie en bovenvermelde humor weet Verhulst dementie op een rake en realistische manier te vatten. Hij steekt de draak met de activiteiten, de trucs van de verpleging, de bezoekjes van familie ... Absolute aanrader.

Door Caroline Van Woensel , 15/01/2021

W.a.t. e.e.n. b.o.e.k! Heerlijk. Van de eerste tot de laatste letter heb ik genoten, gesmuld en gulzig meegekoerst door de literaire autobiografische wielerklassieker die Krabbé 5 maanden voor mijn geboorte publiceerde. In 'De renner' beschrijft Tim Krabbé zijn deelname aan de Ronde van Mont Aigoual in juni 1977, een 137km lange koers met verschillende beklimmingen en de 309de koers waar Krabbé aan deelneemt. "De Ronde van Monta Aigoual is de mooiste en de zwaarste koers van het seizoen" Krabbé beschrijft minutieus de koers van km tot km, waar hij zich in de koers bevindt, wat er gebeurt, hoe hij zich voelt of welke gedachtes hij heeft. Je kan als lezer niet anders dan meeleven in het koersverloop en vol spanning mee naar de finish lezen. Wanneer Krabbé zijn gedachtes deelt, steek je als lezer best wel wat op over hoe er gekoerst wordt en wat de geplogenheden tijdens zo'n wedstrijd zijn. Maar ook over wat afzien is, wat motiveren is, waar Krabbé wel of niet op de fiets wil zitten. Daarnaast krijg je anekdotes en verhalen mee over de grootste koersen of legendarische wielrenners, want "het is een misverstand dat je het aan de werkelijkheid zou kunnen overlaten zichzelf te vertellen. (...) De werkelijkheid mist de kern van de zaak; om een duidelijk beeld te geven heeft de werkelijkheid een hulpmiddel nodig, de anekdote." Laat je niet vangen door het thema of wat een beperkte verhaallijn lijkt: De Renner is een literair pareltje an sich. Natuurlijk is het allemaal veel mooier, grootser en indrukwekkender als je van koers, fietsen of wielrennen houdt, maar lezenswaardig is het sowieso. Meeslepend en vol inhoud. Straf. Heel straf. Echt waar.

Door Gert De Bie , 17/12/2020

We ontvingen deze novelle van de auteur van het leuke De vader van God als paasgeschenk van uitgeverij Wereldbibliotheek. De korte maar erg mooie novelle vertelt ons het verhaal van twee broers die tijdens de oorlog wachten op een mogelijke executie (door de eigen legerstaf) als straf voor het vrijgeven van een bergpas. Dat de soldaten anders zouden omgekomen zijn in een lawine, mag geen argument heten. Driessen vertelt in een zuivere taal het verloop van de gebeurtenissen en toont aan dat de oorlog (g)een ware held(en) kent. Wereldbibliotheek belooft het boekje dit najaar ook voor het reguliere publiek uit te brengen. Wij vinden het alvast een absolute aanrader.

Door Gert De Bie , 15/12/2020

Wie Michaël Brijs kent, als frontman van de hoogst ondergewaardeerde eclectische alternatieve band The Valerie Solanas, als co-auteur van het hilarische cultboek "Astronaut van Oranje" - geschreven met Andy Fierens - of via één van zijn andere literaire of muzikale projecten, weet dat de man bulkt van talent, charisma, inhoud en stijl. 'Nachtbouwer' verenigt die eigenschappen op onnavolgbare wijze: het boek is erg goed geschreven, speels, grappig, ernstig en relevant. Brijs beschrijft de opkomst (en ondergang?) van een jeugdig delinquent die het tot architect schopt ondanks (of dankzij) de niet altijd even altruïstische bemoeienissen van zijn omgeving. In een unieke mengelmoes van verhaalstijlen schept hij een haarscherp beeld van onze maatschappij en hoe de vruchteloos zoekende personages daarin verloren lopen. 'Nachtbouwer' is een heerlijke streep literatuur vervlochten met een flinke portie rock'n roll. Wat ons helemaal overtuigde om een 5-sterren recensie te schrijven is hoe Brijs humor, filosofie, architectuur, seks, moord en maatschappijkritiek moeiteloos én pretentieloos weet te vervlechten tot een meeslepend en boeiend verhaal. We citeren even: Die nacht trof ik moeder aan op het tapijt in de woonkamer. Ze is dood, dacht ik, het moest er vroeg of laat van komen. (...) Op de televisie werd het journaal herhaald. (...) "... betoging in Brussel tegen het toenemende gebruik van koriander in restaurants liep uit de hand," zei de nieuwslezer. Een heerlijk voorbeeld van de speelsheid, relevantie en het relativeringsvermogen van Nachtbouwer, een boek met Le Corbusier, hedendaagse stadsbesturen, Hubert Lampo, Paul Van Ostaijen en Kafka in frivole bijrollen en ons hedendaags maatschappelijk bestel als anker. Een boek dat een breed publiek en talloze herdrukken verdient!

Door Gert De Bie , 10/12/2020